 |
| Martin, Janneke, Hans |
Barolo &
Spijs proeverij. Dat belooft wat, zo’n titel. Hans Lodewijkx en Martin Berkelmans
hebben veel tijd gestoken in de voorbereiding. Oz Clarke’s Druiven en Wijnen
uit 2001 is bestudeerd: “Ik heb het echt geprobeerd, maar jarenlang klikte het
niet tussen Nebbiolo en mij [om uiteindelijk toch toe te moeten geven:] Nebbiolo
is bereid alles van zichzelf te geven als het voedsel maar goed en het
gezelschap hartelijk is – en plotseling zit u recht overeind met het glas aan
uw lippen – en daar is het betoverende, prachtige aroma van sleepruimen, en bramen,
en rozen en teer.” Met dat voedsel en (mag ik het zeggen?) het gezelschap zit
het wel goed op deze dinsdagavond met de Brabantse Wijn Sociëteit bij Martin’s
restaurant Pollevie.
We proeven (en uw scribent van dienst
drinkt, want is met de trein) na een fijne mousserende ‘blanc de noir’ Cascina
Chicco, indrinker van Nebbiolo: 2 Roero Arneis, 2 Langhe Nebbiolo’s, 6 Barolo’s
en een piraat, en als afsluiter twee Barolo Chinato’s. En dan uiteraard steeds
met een gerechtje erbij. De amuse bij de bubbel is wat mij betreft meteen een
van de mooiste van de avond: Makreel met ramanas, mierikswortel crême, haringkaviaar
en papadum. Over de avond blijken de meningen over zowel de wijnen als (nog
meer) over wat de beste combinatie is nogal uiteen te lopen.
De witte Arneiswijnen van Cornarea en
Porello zijn beide vrij ‘slick’; naast de zuren ook wat mollig. Volgens Hans
schiet de druif bij rijpheid vrij snel dóór naar overrijp; op tijd oogsten is
dus van groot belang. De meningen verschillen meteen al behoorlijk over welke
nu eerder een aperitiefwijn is en welke beter bij eten past. Bij het hapje van
coquille met schuim van pompoen, limoendressing, curry en zeemelde hebben beiden
het volgens enkele proevers lastig.
Dan rood. Nebbiolo’s
met de overkoepelende gebiedsnaam Langhe bieden vaak een zeer nette
prijs/kwaliteitverhouding. De eerste twee Langhes staan naast een rokerig
gerecht van wilde gans, biet, met een kersje voor het frisse accent, en een krokantje
met (“wat de gans eet”) lijn-, hennep-, en maanzaad en ganzencreme. De Langhe Nebbiolo 2015 van G.D. Vajra
opent vriendelijk, in de mond is hij een stuk stenger, wat drogend ook na een
hapje, niet té, maar toch. De Langhe Nebbiolo ‘Camilu’ 2014 van Guido Porro zou
wat meer Bourgogneachtig moeten zijn, heeft voor mij wat minder fruit; een wat
klassieker wijn die het gerecht prima laat terugkomen in de afdronk en voor mij
de beste combinatie (en ook een van de betere van de avond).
 |
| De Lazzarito wijngaard is één van de toplokaties in Barolo |
Over naar het
‘echte werk’: Barolo’s. De Lazzairasco 2011 van Porro en de Fossati 2010 van
Cascina Adelaide worden geschonken bij een combo van aardpeer, schorseneer, shitake
en tuinkers waarover gul zwarte truffel wordt geschaafd. De eerste wijn, uit de
Lazzarito wijngaard in Seralunga is
typisch Barolo, met rozebottel, lijm, wat alcoholisch, wel een mooie overall balans
en afdronk. De Fossati uit La Morra zou terroirtechnisch gezien wat eleganter,
verfijnder moeten zijn, maar het oogstjaar speelt hier duidelijk méér: de wijn heeft
meer kleur, en geeft net iets meer in neus en mond, is wat rijker, met (toch ook)
flinke tannines aan het eind. Het is een van de hartediefjes van Hans, nu
al lekker en over 10 jaar wellicht nog beter, wanneer de scherpe randjes zijn
versmolten. Met het eten
komt deze mooie wijn voor mij wat eenvoudiger over dan zo, op zich geproefd,
wat jammer is.
 |
| Cannubi is wellicht de allerbeste wijngaard in Barolo |
Een Cannubi 2009
van E. Pira & Figle en de Bricco Saramassa 2006 van Brezza volgen. De
Cannubi is kruidig (speculaaskruiden), chemisch maar op een goede manier, véél
zuren en tannines heeft deze wijn.
De Sarmassa is wat gesloten, weer wat
voller, maar ook weer met nogal wat tannines. Veel proevers vinden deze wijn
wat te hard. Het gerechtje is een heerlijke hertensucade, met spitskool,
uien-compôte, pastinaak, cantharel en truffeljus, dit keer bestrooid met witte truffel.
De piraat bestaat
voor 65% uit nebbiolo met 35% barbera toegevoegd, is de Pin 2004 van La
Spinetta. Komt van buiten het Barologebied en heeft ‘Monferrato Rosso’ als
herkomstbenaming. Nello, jarenlang lid van de sociëteit maar helaas
geremigreerd naar Sardinië, vond deze wijn altijd lekker in een proeverij, maar
om te drinken: phoe, wat té intens. Het is inderdaad een wat modernere wijn,
met meer kleur (je zou ‘m z’n 13 jaar niet geven), hout, lijm en leer, zwart
fruit,wat zachtere zuren. Met deze wijn worden de kazen geserveerd die
eigenlijk bedoeld zijn voor bij de volgende serie; uiteraard kunnen velen zich
niet bedwingen en wordt er alvast wat van de puntjes afgeknabbeld. Pittige
kazen zijn ‘t, truffelpecorino.
Bij de twee oudere wijnen die nu op tafel
komen, heb ik helaas weinig aantekeningen staan. Het zijn beide Riserva’s. De
Montanello van Monchiero 1999 komt uit de kelder van onze secretaris.
De twee
jaar oudere Ginestra ‘Vigna del Gris’ 1997 van Fantino Conterno is volgens
vrijwel iedereen wat over z’n top heen, maar geldt dat ook voor de Montanello?
Enkelen menen van wel, maar het is Hans’ tweede hartendief: “de
ware aard van Nebbiolo onthuld: kracht maar ook subtiel en elegant.” De wijn heeft wel tertiaire (rijpings-)aroma’s
maar die komen bíj de primaire en secundaire en dragen dus bij aan de
complexiteit. De wijn is prima in balans. Bij de Ginestra overheersen de oxytonen
toch enigszins, alhoewel de wijn prima te drinken is voor proevers die hier wat
toleranter in zijn.
Twee uitdrinkers, beide Barolo Chinatos;
gearomatiseerde en aangezoete Barolo. De proefnotities (ook van de andere proevers) worden korter: wijn 1 Cascina
Bosschetti Gomba is “Beerenburg”, wijn 2 Fratelli Alessandria “Jägermeister”. Ook Schrobbelèr wordt
genoemd. Feit is dat de eerste wijn aromatisch verrassender is, en wat minder
zoet ook. De kruidnagel en het bittertje maken dit een lekker glas; mischien
wat te weinig zoet voor bij het héérlijke dessert van pompoenijs met een
chocoladebereiding die aan een brownie doet denken maar ongetwijfeld anders op
de kaart zal staan [even gecheckt: “Chocolade-ganache met gemarineerde pompoen, pompoenpitten ijs en mandarijn]. Móet op de
vaste kaart, aldus Hans.. waarvan akte.
Namens alle proevers nogmaals dank aan
de heren én Janneke voor dit Feest Der Gastronomie!
Proefnotities en verslag Rob van
Ginneken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten