 |
| Prime Donne wijnmakers |
Ongetwijfeld onze vraag
wat dan precies klassieke wijnen zijn, verwacht hebbende, had Peter van den
Besselaar het alvast opgezocht. Daarvoor ging hij te rade bij het wijntijdschrift
uit het land der Claret-drinkende upperclass – Decanter - en bij wellicht zijn
meest klassieke columnist: Andrew Jefford. Het woord ‘vertrouwen’ staat
centraal in zijn antwoord. En vertrouwen, dat komt zoals eenieder weet te voet
en gaat te paard. Dat onze Franse bureaucraten van de INAO er 24 jaar over
deden om een gebied als Duché d’Uzès de AOC status toe te kennen, moeten we dan
ook niet bekritiseren maar toejuichen, aldus Jefford. Soit.
De enige witte wijn van
de avond is een (non vintage) Champagne cuvée Renée van Tribaut-Schloesser
die meteen - wat scribent dezes betreft in ieder geval - ietwat tekort wordt
gedaan door de leden der BWS. De wijn heeft een mooie neus, met wat notigs,
maar om dit nu zoals menigeen doet “belegen” te noemen, gaat te ver. “Getoaste
brioche” noemt de nieuwe voorzitter het en dat is een fijne en passende kwalificatie. De helft van de
basiswijn kreeg een houtopvoeding, en na de prise de mousse verbleef de wijn
nog 6 jaar sur lattes. Zeker niet te lang voor deze wijn. Edoch: de oude
voorzitter merkt op dat eerdere cuvées Rene wat jeugdiger overkwamen. Zulks een
discussie laat zich schier onmogelijk oplossen, dat behoeft waarlijk een
spoedig hernieuwd bezoek aan de firma Tribaut-Schloesser!
Welnu, hoog tijd voor de
eerste van drie series van ieder drie klassieke wijnen. “Pinot Noir” klinkt
unisono uit de kelen der BWS-leden. Maar zijn het alledrie klassieke pinots, Bourgognes
derhalve? Men zou het wel denken, het thema van de avond indachtig. Wijn 1 is
licht granaatkleurig, enigszins gesloten in de neus, er heeft zich wat depot
verzameld in het glas. De wijn, een Mercurey 1er Cru 2011 Clos du Roy van
Domaine Chanzy, heeft een aangenaam zachte aan- en afdronk, maar mist wat
smaakintensiteit. De volgende wijn heeft een robijnrood blosje op de wangen, is
roodfruitiger, sappig, heeft zachte tannines – alhoewel ik ook een aantal keer
‘streng’ hoor vallen: Marsannay Trois Terres 2011 Vieilles Vignes van Domaine Jean
Fournier. De derde wijn is niet ieders favoriet, wel die van onze voorganger
deze avond, en is de meest uitgesproken wijn. Dit is typisch Pinot Noir of,
zoals uw verslaggever van dienst heimelijk dacht , Spätburgunder. Later, in de
automobiel op weg naar huis blijkt de bestuurder daarvan óók de wijn als zijnde
van onze oosterburen gedetermineerd te hebben. Maar de smaken die wij beiden associeerden
met de Schiefferbodems van b.v. de Ahr bleken toch echt druifeigen (want:
duidelijk verschillende terroirs qua bodems en klimatologisch). Het ging hier
om een Vosne-Romanée 2012 van Domaine Gros Frère & Soeur. Denk verder:
steen, haardvuur, mineraliteit en een fijn-elegant mondgevoel. Mooi om te zien
dat een druif drie zo verschillende wijnen kan voortbrengen. En alhoewel de
terroirdiversiteit dus niet zo extreem bleek als door sommigen gedacht: een
uiterst noordelijke Cote d’Or is toch iets anders dan een wijn uit een van de
topdorpen in dat gebied, en beiden verschillen weer van een Cote Chalonnaise
als de Mercurey.
De volgende serie: drie
opvallend dieprode wijnen. Ook deze serie laat zich relatief gemakkelijk duiden:
waarlijk Bordeaux. We proeven linkeroever (klassiek!) Haut-Médoc, van huizen
van een zekere ‘nobesse oblige’ statuur. De elegante en smakelijke (kers, hout,
mooie smaakvoortzetting, proeft tegelijk koel elegant en sappig) Pauillac
Réserve de la Comtesse 2011 wordt gevolgd door een Grand Cru Classé Château Cos Labory 2009 St
Estephe. Die is wat gesloten, maar geeft in de tweede
proefronde wat kruidigs, wat lijm, ook dit is een zachte wijn maar wel
krachtiger en alcoholischer, meer smaakvol dan de Pauillac, met een mooie
balans en structuur. Het hartediefje van Peter is wijn nummer drie, de Château
Gloria 2009 uit St. Julien. Die heeft een vlezige, rokerige neus, met donker
fruit en vanille en rijpe tannines. De wijn heeft nog wat jaren voor zich.
Dan wordt het onverwacht
moeilijk. Is de derde serie nu Rhône (de wijnen hebben minder kleur en wat
zoet, dus sommige proevers achten Grenache de mogelijk dominante druif), iets
nieuwe werelderigs, of ...? Het blijken drie Brunello de Montalcino, en de
laatste is al meerderjarig want uit 1999. La Poderina 2009 is bleek
granaatrood, vrij gesloten, wel lekker sappig en in de afdronk blijft het
zoetje hangen. Weinig tot geen Italie-associaties passeren de revu in de
bespreking.
De uitdrinker van een
klassieke proeverij dat is uiteraard een SauternRiesling 2010 Auslese.
Deze is van Willi Haag, en de druiven komen van de de gerenommeerde
Brauneberger Juffer - Sonnenuhr. Petrol- en honingaroma’s; de hoge zuren, erg
hoge zuren mag ik wel zeggen, maken dat de wijn eerder fris-fruitig dan zoet
over de tong rolt. Een waardige afsluiter van deze klassieker!
Proefnotities en verslag
Rob van Ginneken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten