Land en druif determineren, op de tong, met spieken, met voorkennis

Links jonge wijn, rechts oudere wijn

Het is een mooi moment. De vraag. Claartje, ik heb eigenlijk geen goed beeld van jouw voorkeuren? En Claartje die daar heel serieus op ingaat. “Ik hou ervan om het onbekende te leren kennen.” We proeven blind en moeten land en gebied determineren. Dan is het best fijn als je ongeveer weet wat te verwachten. Vaak kennen we de voorkeuren van onze wijnvrienden. Een Bourgogne voorkeur. De Duitsland liefhebber. Een Riesling adept. De Spanje kenner. Maar ja, Claartje is niet goed te plaatsen. Mooi vind ik dat. 

Kijk, als je de blinde wijnen niet kunt plaatsen omdat je de voorkeur van de organisator kent, moet je goed opletten. De vorm van de fles kan iets verraden. Maar vooral wát er nog boven de ingepakte fles te zien is. Het Chianti labeltje met de haan. Enkele letters van de wijn. Want dan kun je vol overtuiging – niet met de ogen knipperen – stoer zeggen wát het is. Op de Roald Dahl manier. 

Eric spiekt niet. Te veel heer. Dus in de eerste serie beschrijft hij de wijnen keurig en kleurig. Hij noemt bij iedere wijn twee à drie mogelijke herkomsten. Slim natuurlijk. Want als het goed is, stijgt hij in de achting van de wijnvrienden. De eerste wijn is meteen een hartendief van Claartje: A Coroa 2016 uit Valdeorreas, Spanje. Dit gebied is de meest landinwaartse DO in Galicië, genoemd naar het goud dat de Romeinen hier vonden. Een wijn gemaakt van Godello, een druif die intense en minerale wijnen oplevert. Eric kan hem niet precies thuisbrengen maar wel goed beschrijven: geelgroene kleur, bloemig bouquet met een stinkertje. Lekker fruit en roombabbelaar. Mijn aantekeningen: viooltjes in de geur, goede en veel zuren, fijne wijn met veel spel. De tweede wijn kan mij enorm bekoren, al proeft ie lastig. Beige goud tint, vanille. Houtrijping, vrij zoete aanzet, even schrikken, proeft als een demi-sec. Stevige wijn, duidelijk met power. En best veel bitters. De wijn is gemaakt van garnacha blanca. Laag zuurgehalte, zegt Hugh Johnsons wijngids. Kan onbetekenend zijn of verrassend goed. Wat mij betreft, de laatste kwalificatie. De wijn: Igneus 2015 Priorat. 

In de volgende serie een wijn die enkele leden resoluut afschrijven. Niet zo aardig. Wel eerlijk als het je smaak niet is. Mijn idee: oordeel niet zo snel. De wijn kan midden december heel anders proeven dan aan het eind van de lente op een mooi terras, peinzend over het leven. Rendez vous 2015 uit de Côtes du Marmandais is een verduveld aardige wijn. Zeker op dat terras. Gemaakt van de Abouriou, een curieuze druif. Alleen daarom al: gééf die wijn het voordeel van de twijfel. Er staat een gereputeerde Toscaanse wijn naast: Griffi 2011 van Avignonesi. Gemaakt van sangiovese en cabernet sauvignon. Just determineert anijs en tabak. Ik ruik kruiden, leer, tabak en proef een nog strenge wijn met fikse tannine. 

Péppoli 2012 Chianti Classico is mineralig en ingetogen, een gedistingeerde wijn. Al kunnen we Claartje dan niet meteen plaatsen qua wijnvoorkeur, ze geeft héérlijke adviezen welke domeinen te bezoeken, met tips over architectuur. Zo worden we ook naar de Provence gepraat, bij een wijn die erg bevalt maar lastig is te plaatsen. Gemaakt van de wat ongebruikelijke combinatie cabernet sauvignon en syrah: Château La Coste 2014, Cuvée Les Pentes Douces. Erg levendige wijn. Soepele en prettige smaak met laurier, leer en pijptabak. 

Claartje valt voor het etiket van Vallegarcia 2014, een wijn gemaakt van syrah. Geeft tanninerijke, peperige wijn die goed kan rijpen. Noel gokt op aglianico. Toos determineert dat peperige. Cees benoemt de geur die je herkent uit tientallen wijnen als zweterig, boerencamembert. Noel noemt het selderij. Ik ruik een brandnetels veld. De wijn is ondoorzichtig zwart. Deze wijn uit Castilla-La Mancha heeft een zachte aandronk en is goed in balans. Er staat een gereputeerde wijn uit Priorat naast: Clos Martinet 2015. Hartendiefje van Claartje. Vrij hoog in alcohol. Een straffe smaak, mooi karaktervol. Met toffee en mocca in de geur. En wat lijm, warempel. 

We sluiten af met een incident. Zo mag je het toch wel noemen als de alcohol een van onze beste proevers naar het hoofd stijgt en die beweert: ik zeg mijn lidmaatschap op als deze wijn geen (….) is. Ai ai ai. Dát moeten we gewoon niet doen, zo stoer zijn. Niet aan het begin van een proeverij. Zeker niet aan het eind van een proeverij. Daarvoor hebben we toch voldoende lesjes bescheidenheid gehad. Die dekselse Berry herkent op de tong een wijn die hij adoreert: Le Petit Manincor 2013 uit de Alto Adige. (Oke, oke, er waren ook wat letters op de capsule te lezen) Een wijn met een bescheiden kroontje. Knipoog naar d’Yquem. Van petit manseng. Die voortreffelijke zoete wijnen geeft. Ja, de wijn doet denken aan trockenbeerenauslese. Want zóveel mooie zuren. De wijn is nergens plakkerig. Geweldige balans. Abrikoos. Botytristonen. Een wow wijn. Een meditatiewijn. Een Claartje wijn. 

Heerlijke proeverij.