Spaanse wijnen

In Spanje zelf vermindert de thuisconsumptie van wijn én de uitvoer hapert. Zo werd in het voorbije jaar 1,509 miljoen liter minder wijn uitgevoerd. In sommige afzetmarkten is deze terugval ronduit dramatisch: in Italië werd bijna 57 procent minder Spaanse wijn aangekocht in 2009, vergeleken met 2008. Geen wonder dat wijnboeren wijngaarden rooien; gelukkig geldt dat niet voor de kwaliteitswijnen die wij doorgaans drinken. Van alle honderd flessen wijn die we in ons land drinken, komen er acht uit Spanje. Na Frankrijk (36 flessen), Zuid-Afrika (22 flessen) en Duitsland (11 flessen) staat Spanje hiermee op de vierde plaats van landen waarvan we wijn drinken. Op de sociëteit mogen we wel wat meer Spaans proeven, zei Gerard van Avendonk bij het begin van de proeverij. Buiten de indrinker (cava) en uitdrinker (PX sherry) proefden we 12 wijnen uit regio’s als Yecla, Penedes, Rioja en Ribera del Duero.

2006 Mmmm de Macabeo de Castaño, Yecla
Wijn met een wel heel slimme naam. Deze witte wijn is nogal eigenzinnig: citrus en appeltjes in de neus. Boenwas. Flink gekleurd al. Viefe, lenige smaak maar nogal astringent. Liefhebberswijn, zeker geen allemansvriend.

2004 Pozuelo Crianza, Bodega de Castaño, Yecla
Gemaakt van monastrell, syrah en cabernet sauvignon, is dit nou typisch wel een ‘vriendje’. Zeer expressieve neus waar veel plezier aan te beleven is. Berry ruikt dennebos. Ik ruik gestoofd rood fruit en kruiden, sjepdrop ook. Warme aandronk, soepele wijn, lekker rond. Hier een wildstoofpotje bij en je spelt het vijfletterige G-woord: g e l u k.

2006 Solar de Sael, Bierzo
Wijn gemaakt van de mencia druif, 10 maanden op hout gerijpt. Complexe en geconcentreerde neus: een kersenboomgaard, kruidig. De smaak laat nog tannines vechten op de tong, maar het valt op dat de tannines heel rijp zijjn, dit is lekker! Denk maar aan een smeltende bonbon in de mond, mooi concentraat.


2007 Tres Picos, Borsao
10 maanden gelagerde wijn van 100% garnacha. Rob noemde deze wijn een ‘crowd pleaser’ en dat is misschien wel zo. Maar is dat erg? Bessenlikeurconcentraat in de neus, een rubberimpressie ook, als geheel een heel rijke neus. Goed ingepakte tannines, héél veel rondeur en sap, bonbonchocolade, erg mooi gemaakte wijn waar Oom Bob uit Amerika 91 punten over heeft.

2002 Vina Salcedas Rioja Reserva
Gemaakt van tempranillo, aangevuld met mazuelo en graciano. Deze wijn maakt indruk. Jan roemt het kreupelhout, terra, compost, morel en tutti frutti. Rijke neus dus, met cederhout en terroirexpressie. Sappige kersen, rondeur, streng, toch ook een zekere elegantie, fruitgetypeerd.


2006 Monteabellon, crianza, Ribera del Duero
Gemaakt van tempranillo, 14 maanden gerijpt op Frans en Amerikaans eiken. De reserva 2004 stond naast deze wijn. Beide mooie wijnen, maar de crianza heeft een betere prijs/kwaliteit verhouding. Donkere kleur, paarse rand nog. Rijke expressieve neus met duidelijke fudge impressie. Soepel aandronk, warme en zachte tannines, veel kracht. Adam noemde dit de mooiste wijn van de avond.



2004 Carramimbre, Riserva, Ribera del Duero
90% Tinta del Pais en 10% cabernet sauvignon. 12 maanden gelagerd. Kees noemde deze wijn met eucalyptus en mint in de neus de ster van de avond. Rijke geparfumeerde neus, enorm concentraat geeft de smaak veel warmte en verfijning. Pracht van een fles!


We sloten de proeverij (wat een goed idee) af met chocolade en Sandeman Royal Ambrosante VOS Pedro Ximenez 20 jaar gerijpt. Leuk hoor. Groenig randje bij een donkerbruine kleur, dadels, rozijnen, volstrekt harmonieuze prachtige dessertwijn.

Veel te ontdekken in Italië

Wijndrinkers kunnen ontdekkingsreizigers zijn in het glas. Toch zijn de wijnen in dat glas vaak gemaakt van bekende druiven, uit bekende streken. Commercieel is dat interessant, want het grote publiek koopt wat bekend klinkt. Merlot verkoopt. Of Cabernet Sauvignon. Of Chardonnay. De eerste proeverij van Ronald Fibbia was echter genieten voor de échte liefhebbers; we proefden Italiaanse wijnen van autochtone druiven. En dat is spannend! Nóóit eerder proefde ik bijvoorbeeld een Gaglliopo druif. En de hernieuwde kennismaking met Schioppetino smaakte naar méér. De Lagrein druif daar ben ik al echt van gaan houden. Proeven van bijzondere wijn uit Friuli, Campanië en Sardinië. Daarom was er na afloop een terecht applaus voor Ronald. Complimenten.

Pradalupo 2009, Roero Arneis, Fontanafredda, Piemonte
Na een prettige Spumante van Mionetto vond ik deze Arneis een héérlijk glas: een neus met roomboterbabbelaar, citrus en een impressie van jasmijn. De smaak is fris, frivool, met een klein amandelbittertje en mijn conclusie: lekkere witte wijn.

Greco di Tufo 2008, Cuttizi, Fuedi di San Gregorio, Campanië
Hans Lodewijkx ruikt een bloemenbouquet en banaan, de neus zet zich door in de smaak. Het domein is opgezet in nauwe samenwerking met de afdeling oenologie van de universiteit van Napels. Stimuleren van het gebruik van de eigen druivenrassen van de streek is een doel. Ook in deze wijn ruik ik jasmijn, maar ook viooltjes, mandarijn en een gembertoets. De smaak is vol en harmonieus, vet zonder log te worden. Een dikke wijn en toch sportief. Een mondvol wijn.

Lagrein 2007, Tieffenbrunner, Alto-Adige
Deze Noord Italiaanse wijn heeft een hele donkere kleur. Paul zei: de neus heeft de snoepjes van een Cru de Beaujolais. Dat is scherp geformuleerd. Wil ruikt bramen, roemt de body en tipt deze heerlijke wijn bij wild. Mijn aantekeningen: framboos, rondeur en héél veel spel, aangename wijn met mooie zuren.

Duca San Felice 2007 Riserva, Cirò doc, Calabrië
Wijn gemaakt van de Gaglliopo druif, die vooral in Calabrië (foto boven dit bericht) veel is aangeplant. De druif weet de droogte goed te doorstaan, zegt Jancis Robinson in haar gids voor druivenvariëteiten, en is daarom heel geschikt voor Calabrië. De wijn bezitten body, veel alcohol, zijn geconcentreerd en kwalitatief heel serieus. De wijn is opmerkelijk, vind ik. Een heel aparte neus met combinatie van cassis, bessenjenever, zweet en vuursteen. Later ook brandnetels en aardbei. Veel te ontdekken, dus. De smaak is daarna wat straf met hoekige kantjes. Dat stemt overeen met wat Jancis Robinson schrijft: laat de wijn even rijpen.

Schioppetino 2004, Colli Orientali del Friuli, Le Vigne de Zamo’
Jan benoemt de wijn met mooie zuren en jodium en lodaline in de neus: ‘de wijn komt niet zo naar me toe’. Hij oordeelt de wijn introvert. Mij valt de zwart-paarse kleur op en een neus met kersen-in-het-kwadraat. Vanille ook. Veel tannines, mooie zuren en een stevige smaak. Fris, aangenaam en sappig. Levendige wijn met veel rondeur en spel.

Edizione 2006, Cinque Autoctoni, Farnese, Abruzzen
Paul ruikt espresso, veel hout en gerookte ham, proeft zoete tannines, drop en goede zuren achterin. Na een neus met een oxydatie impressie en veel bramen, is de smaak Rubensiaans rond, zwoel en voleptueus. Wijn met sappige rondingen. Gemaakt van vijf autochtone druiven (grap: een echte PVV wijn): montepulciano, primitivo, sangiovese, negroamaro, malvasia nera.

Florus 2007, Moscadello di Montalcino, Castello di Banfi
Goudkleurige wijn, neus met wierook impressie en nogal zwaar geparfumeerd (niet storend). Hele elegante wijn met veel spel, mooi zoet en levendige zuren, goede balans. Heerlijke dessertwijn.

Wijnen van Nello

Een proefavond van Nello Pischedda is prettig voorspelbaar. Het klopt gewoon altijd, en we proeven altijd fantastische wijnen. Héél vaak Italië met piraten ertussen. Wat ik nou zo sympathiek vind van onze Sardijn… hij programmeert die proeverijen zó dat Italiaanse wijnen werkelijk de krachtmeting aanmoeten en niet per se anderen de loef afsteken. Dus drinken we fabelachtig mooie Italiaanse wijnen, maar staan in mijn schriftje toch de meeste *-sterren bij Franse wijnen, of beter gezegd: bij de Bourgognes. We hadden een spannende proefavond van hoog niveau.

Tiefenbrunner 2008 Grauvernatsch, Südtirol-Alto Adige
Mijn hand had ik ervoor in het vuur willen steken, zó sterk herkende ik de Côtes de Ventoux van Juliette Avril van de werkavond. Zo’n ongecompliceerde, vriendelijke wijn. Framboosjes in de neus. Elegant. En deze wijn had zelfs wat verfijning. Zo’n charmeur, die jou onmiddellijk voor zich inneemt. Maar nee, ik zat er compleet naast: het is een hele lekkere Grauvernatsch. Tikje gemeen van Nello om die in te zetten “om te kijken of Wil deze zou herkennen.” Wil liet zich van zijn nuchtere kant zien, vertrok geen spier van zijn gezicht en determineerde de wijn feilloos. Chapeau! Dit zijn de momenten van waarheid voor iemands reputatie. Wil gaf zijn Oostenrijk-expertise gewoon extra glans. Bleekrode kleur, zei Wil, amandel in de smaak, zuren die mooi na blijven hangen.

Gevrey Chambertin 1998 Henri Rebourseau
Complexe wijn, zei Kees. Met leer in de neus en lang nahangend. Ik vond dit een ongelofelijk fraai glas: drie **(*)-sterren, waarbij dat haakje aangeeft dat het vermoedelijk nóg perfecter kan. Duidelijke tuilé kleur. Mineralen. Zéér verfijnde pinot noir neus! Herfstbossen, kastanjechampignons en zelfs een truffeltoets. Fluwelige aandronk, ingekapselde kracht. Heeft zeker nog toekomst, staat in mijn aantekeningen, waar anderen vonden dat de wijn wel op mag. Geeft niet, ik hou nou eenmaal van belegen wijnen. Deze wijn is elegant én krachtig, heeft fijne zuren en een goede balans. En dat al in de eerste serie, waar gaat zo’n avond dan naar toe?

Jaros 2003, Ribera del Duero
Wijn van 100% tempranillo, en dat haalde ik er niet uit, maar Berry bijvoorbeeld weer wel, knap zeg. Een wáánzinnig mooie neus heeft deze Spaanse wijn: overweldigende hoeveelheden rood zomerfruit, karrenvrachten gewoon. En die neus geeft steeds meer impressies: kersen, leer, humus, stalimpressies. En dan schrik je bij de eerste slok: een bekvol wijn, tjonge wat straf en met prominente bitters. De kracht overheerst iets. Maar smaken verschillen, want zie: Toos noemt de wijn elegant en zwoel.

Château Moulinet 2006, Pomerol
Man, man, wat een keuzes moet een blogger maken. Deze wijn werd voorafgegaan door twee bloedmooie flessen: Vino Nobile de Montepulciano 2006 van Poliziano en Brunello di Montalcino 2004 van Banfi. Maar dan moet de lezer maar lekker mee komen proeven, ik kies nu voor beschrijven van Pomerol. Zo vaak drinken we dat niet. Wát een instinker. Sangiovese staat in mijn aantekeningen. Desnoods had ik durven zweren dat het een Chianti Classico was. Niet dus: Pomerol. Vuursteen in de neus, strenge wijn met bittertje. Te jong. Wel veel inhoud en een goede balans. Veel potentieel ook. Kees roemt de carameltonen en kracht van de wijn. 75% m,20% cs en 5% cf.

Casalfero 2003, Castello di Brolio
Toscaanse wijn van 70% sangiovese en 30% merlot. En wéér zat ik in gedachten volkomen fout (Pauillac), bij deze wijn met een fraaie complexe neus met mooie morellenkersen. Prachtige houttonen in de neus, ik zette spontaan het glas aan mijn mond, maar tik-op-de-vingers, eerst die andere twee wijnen uit de serie proeven, dit is nummer 3! Verfijnde smaak met veel chocolade, enorm veel kracht en volstrekt zonde om uit te spuwen, hetgeen we dan ook niet doen. Hans L. vond deze wijn ‘veel te ontdekken hebben’, met wat roest/mineralen in de neus. Beauty!

Hermitage ‘Les Miaux’ 2005, Ferraton Pere & Fils
Da’s een genoegen dat we niet vaak smaken: dé Hermitage proeven. 100% syrah in deze Rhonewijn. Rozen ruik ik in de wijn, naast drop, mineralen en caramel. Sappige wijn, rondeur, kracht, kersen. Hoog geconcentreerde wijn. Adam roemt het zwarte fruit en de stevige smaak. Een belevenis om Hermitage te proeven.

Barolo ‘Lazzarito Vigna La Delizia’ 2001, Fontanafredda
Een donkere wijn met chocolade en koffie in de neus en vrij hoog in alcohol, zei Jan. Ik ruik mineralen. Een krachtige neus, veel power ook in de smaak. Zeker nog 5 jaar wegleggen, lees ik in mijn aantekeningen. Deze wijn is bepaald geen allemansvriend en nu zo jong gedronken zeker niet, inderdaad, een kindermoord. De wijn was ’s middags al gedecanteerd. Eerlijk is eerlijk, na verloop van tijd ging de wijn mij meer bekoren.

Vosne Romanee 1998, Domaine Gros
Zonder schaamrood stel ik vast dat ik deze wijn véél lekkerder vond dan de Barolo. Veel proevers waren dat niet met mij eens, dus lezers: proef eens mee met ons. Deze Bourgogne heeft een woud aan herfstbosassociaties, enorme rijkdom en verfijning in een neus die toch ook veel stallucht brengt. En jawel: daar is ie weer, de truffel! Volstrekt levendige en viefe wijn. Drop en chocolade. Weer drie **(*)-sterren. Charmante en vrouwelijke wijn, waarbij ik (helaas, helaas) aan Margaux dacht. Voor mij was dit de ster van de avond, die we afsloten met een prachtige Niepoort 1997 Vintage port.

Oostenrijks Rood overtuigt

Wil Vennix is onze Oostenrijk specialist. Hij komt er al jaren en kent de gebieden van binnen en van buiten. Oostenrijk = wit denken de meesten, maar Wil bewijst vanavond dat ook het Oostenrijks rood beslist de moeite waard is.

Chardonnay Zoller-Saumwald 2008, chardonnay uit Tirol.
Een witte indrinker. Dit is de eerste Qualitätswein uit Tirol, en dat is te merken. Het is een volle zomerwijn, met mooie frisheid. Een neus van granny smith en mineraal met een beetje room wordt gevolgd door een volle aanzet met een tinteltje. Een hoge concentratie en klein botertje en wat kiezels completeren het geheel. Een mooie, vriendelijke wijn die ook de liefhebber zal bevallen.

Back to business: we starten direct met rood, als om een punt te maken. Wil laat twee typisch Oostenrijkse druiven proeven: Blaufränkisch en St. Laurent. Eerst een reeks Blaufränkisch. Blaufränkisch (Lemberger in Duitsland, Kekfrankos in Hongarije) geeft volgens beschrijvingen een tanninerijke wijn. De wijnen die wij geproefd hebben hadden dit goed onder controle. Het waren bijna allemaal verfijnde wijnen, die een beetje deden denken aan Pinot Noir/Spätburgunder en Nebbiolo. Mooi in het fruit, de zuren en vooral erg kruidig.

De flight met de 2007 Joseph Pöckl Blaufränkisch Classique en de 2007 Zantho Blaufränkisch gaf heel mooi de bandbreedte aan. Beide wijnen zijn erg kruidig in de neus, mooi sappig, met prachtige spannende zuren. De Zantho had echter een iets branderige neus met veel kersfruit (bijna Pinot neus). Verder iets van marsepein en framboos in de neus en een mooie volle structuur. De Pöckl daarentegen had een forse houtopvoeding gehad (vandaar 'Classique'?) met vanille en cedertoets. In de smaak overigens prachtig zacht en sappig, met minerale toetsen en wat gestoofd fruit. Mooi gevulde, speelse wijnen allebei; een klein zoetje in de aanzet, maar zonder te overheersen.

De toppers van het Blaufränkisch front kwamen van Paul Achs en een genoodschap dat zich T.fx.T noemt. Om met deze laatste te beginnen, dat is een samenwerkingsverband van Tibor Szemes uit Mittelburgenland, F.X. Pichler uit de Wachau en Manfred Tement uit de Südsteiermark. Zij selecteren topdruiven van verschillende producenten en vinifieren gezamenlijk deze druiven tot een soort cult-wijn. De wijn die we proefden was de a'Kira 2006, van louter Blaufränkisch. Het is ook aan de wijn te merken dat er ingezet wordt op internationale erkenning; de manier van vinifiëren is erg aanwezig, meer nog dan de druif. Dit leidt tot een wijn met een florale neus, met fors hout, amandel, cassis, opgevolgd door een sappige neus met een klassiek tannine bittertje, iets fruit en middenhoge zuren. Een klassiek gemaakte, geconcentreerde wijn die nog een paar jaar de tijd nodig heeft.
De 2007 Blaufränkisch Edelgrund van Paul Achs daarentegen was een hartendiefje; veel druif-expressie met een erg spannende neus die je terug blijft ruiken, met besfruit, ceder, leer en saffraan. Prachtig sap in de smaak, met een volle aandronk, pittige ronde zuren en iets amandel/sinaasappel bitters in de afdronk.

Na de Blaufrankisch volgden de St. Laurent wijnen. Direct valt de kleur op, waar Blaufränkisch wijnen nog het doorzichtige van Pinot noir / Nebbiolo hadden, geeft St. Laurent duidelijk diep paarse (op deze leeftijd) kleur aan de wijnen. Ook hier prachtige wijnen. De 2007 St Laurent van Zantho was een uitschieter met en prachtig warme, kruidige cassis neus, iets kruidig met mooi vuursteen en mineraal in de neus. In de smaak een volle wijn met een soepele aanzet die direct gevolgd wordt door een pittigheid die hem speels houdt.

Dat St. Laurent wijnen waarschijnlijk wat meer moeten ouderen blijkt uit de laatste twee wijnen van topproducenten Josef Pöckl en Paul Achs. De twee 2007 St. Laurents van deze producenten zijn duidelijk nog gesloten. Hoewel beiden al prachtig complex zijn (dragon in de neus van de Pöckl!) zijn ze nog wat groen en hard, met wat scherpe tannines. Deze wijnen zouden we graag over een paar jaar nog terug proeven!

Concluderend: beide druivensoorten geven mooie wijnen. Hoewel verschillend is overduidelijk dat de meeste van deze wijnen gemaakt worden om niet te oud te drinken; prachtig sappig, ronde aanzet in de (relatieve) jeugd en heel mooie zuren. Dit allemaal zonder dun te worden. De voorkeur van de proevers ging uit naar de Blaufränkisch wijnen. Het sap en de mooie volle kruidigheid gecombineerd met de prachtige zuren geven fijne wijnen. Mooi geselecteerd Wil! Helaas zijn al deze wijnen eigen import en dus lastiger in Nederland te krijgen. Misschien is Nederland binnenkort na het Oostenrijks wit ook klaar voor het Oostenrijks rood?

Verslag en proefnotities Richard van Oorschot